ဒါဝင္သာဟန္သီအုိရီ

22Feb11

မဇၩိမမွာ ပ်ဳိ႕ေက်းရြာ ဆုိပီး ပါေတာ္မူေန႔အမွတ္တရ ကုိလုိနီေခတ္ ဗမာအမ်ားစုဘဝကုိ ထင္ဟပ္တဲ့စာတပုဒ္တင္ခဲ့တယ္။ ခုေခတ္ ေအာင္ထြန္းသက္လုိ ပညာရွိတခ်ိဳ႕က ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ ဗမာလယ္ရွင္ေတြ ဘယ္လုိအက်ိဳးရွိခဲ့တယ္၊ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚဆန္လုပ္ငန္း ဘယ့္ႏွယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ဝမ္းပါးစကားေတြေျပာေနေတာ့ တကယ့္တကယ္မွာ အဆီအသား ဘယ္သူဝါးပီး ဗမာလူလည္တခ်ိဳ႕ ရုိးကပ္ရင္းကပ္စားရတာကုိ ထိန္ခ်န္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ားစုက တကယ္မေျပလည္တဲ့အတြက္ သူပုန္ထလဲ ေရွ႕က၊ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လဲေရွ႕ဆုံးဆုိတာလုိ လူ႔ေအာက္ဆုံးကသစ္တုံးဘဝက လြတ္ေအာင္ရုန္းခဲ့ၾကတာပဲ။ ေသခဲ့တာလဲ အရုိးေတာင္လုိပုံပါပဲ။ စစ္ပီးစ လယ္မလုပ္ႏုိင္ပဲ ငတ္ၾကတဲ့အခါ ထန္းတပင္မွာ ဆန္လုတာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လုိ႔ ေသၾကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေျမွာက္ေပးတာလုိ႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ငတ္တဲ့သူေတြ ငတ္ေနတာကုိ သတင္းစာဖတ္ႏုိင္ ႏုိင္ငံေရးမွာ အသံထြက္ႏုိင္တဲ့ ရပ္ကြက္ေတြက ခ်က္ခ်င္းေရႊနားေတာ္ၾကားဘုိ႔ကေတာ့ တယ္လြယ္တဲ့အမႈမဟုတ္ဘူး။ လူဆုိတာ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြားက ေရွ႕ဆုံးထားစဥ္းစားရတာကုိး။ ေနာက္ႏွစ္ ဗမာစပါးအထြက္ တဝက္ထိေလ်ာ့ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဝီးကလီးအလဲဗင္းမွာေတြ႔လုိက္ေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္စခန္းသြားဘုိ႔ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပဲ။ ေအာက္ကလူေတြ အသက္႐ွဴမေခ်ာင္ရင္ ဒုိ႔တုိင္းျပည္ဟာ ကုလားေျပလုိ ဘဂၤလားလုိ ငတ္ေသမယ့္လမ္းက ပုိမ်ားလာမယ္၊ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရးအရ မွန္မွန္ကန္ကန္မရွင္းၾကရင္ေတာ့ ျပားတဲ့ဖားေတြ ပုိလုိ႔ျပားဘုိ႔ပဲ၊ နလံထူဘုိ႔က တယ္မျမင္ေသး။

ဒီဝတၳဳအဆက္ ဒါဝင္-သာဟန္သီအုိရီက ၁၉၄၈ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္နီေတြဆူခ်ိန္မွာ ေဒၚအမာ့အဖုိး ဦးစုိးေဂါင္မမာလုိ႔ ဇီးေတာကုိ ေဒၚအမာတုိ႔ သြားၾကရတယ္။ ဒီအခါ သူရင္းငွား ဦးသာဟန္ဆုိတဲ့ လူႀကီးက ငါ့တူမေရ ဒုိ႔ေတာ့ လူဆုိတာေမ်ာက္က ဆင္းသက္တာ ဟုတ္မဟုတ္မသိဘူး၊ လူကေမ်ာက္ျပန္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ေနတယ္၊ ဒုိ႔ခုဆုိ ရြာထဲမအိပ္ရဲလုိ႔ လူေတြ ေတာထဲ သစ္ပင္ေပၚတက္ေနေနရတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့စကားကုိအေျခခံပီး ျပည္တြင္းစစ္ေခတ္ဦး ေတာဘဝကုိ လူထုသတင္းစာမွာ ေရးခဲ့တာပါ။ ဒီသီအုိရီက ခုဆုိ ျပည္တြင္း ျပည္ပအေျခပ်က္ျပည္သူမ်ားဆုိပီး ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ေနပါပေကာ။ ၾကားကငထြားေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ခါးနာေပ်ာက္မည္မသိ။

ပါေတာ္မူ ၁၂၅ အထူး

၂ဝ၁ဝ ႏုိဝင္ဘာ ၂၉ (တန္ေဆာင္မုန္း လဆုတ္ ၈ ရက္ေန႔) တြင္ က်ေရာက္ေသာ ၁၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ပါေတာ္မူေန႔ အမွတ္တရ ကုိလုိနီေခတ္ေႏွာင္း ျမန္မာစာေရးဆရာမတဦး၏ ေတာနယ္မ်ား အေျခအေနျပ ဝတၳဳေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္တင္ဆက္ပါသည္။ ကုိလုိနီဝါဒဆုိသည္မွာ ျပည္သူပုိင္ အေမြအႏွစ္ကုိ ျပည္သူမခံစားရပဲ အာဏာရွိအသုိင္းအဝုိင္းက အျမတ္ထုတ္သိမ္းပုိက္သည့္ စနစ္ဆုိးျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ လူထု တုိင္းရင္းပေဒသရာဇ္ေသြးစုပ္ခံဘဝ ထုိမွ လူမ်ိဳးျခား ၂ ဆက္၊ ထုိ႔ေနာက္ လူမ်ိဳးရင္း စစ္တပ္ ျခယ္လွယ္သမွ် အႏွစ္တေထာင္အတြင္း ခါးစီးခံခဲ့ရသည့္ အေျခမွ အျမန္ဆုံး လြတ္ေျမာက္ၿပီး တန္းတူညီမွ် ထြန္းကားသည့္ ႏုိင္ငံသစ္ဆီ တက္လွမ္းၾကေစလုိသည္။
………………………………………………………………………………………

ေမာ္ေတာ္ကားေပၚမွ ေညာင္ပင္သာရြာေရာက္ေသာ္ ဆင္းၾကရ၏။ သြားလိုေသာရြာကို ေရာက္ရန္ကား ခရီး ေျခာက္မိုင္ေက်ာ္ ေဝးသည္ဟု ေျပာ၏။ ဝန္စည္စလယ္ နည္းသျဖင့္ ဤေျခာက္မိုင္ခရီးကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ႏိုင္မည္။ ေျခလ်င္အဖြဲ႔ႏွင့္ ဆယ့္ေျခာက္မိုင္ခရီးကိုပင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူး၏။ ဤမွ်ကို မထီဟု ေအာက္ေမ့မိေလသည္။ သို႔ေသာ္လာ၍ ၾကဳိဆိုသူမ်ားက လမ္းၾကမ္းသည္၊ လွည္းငွား၍ သြားရမည္ဟု ဆိုၾက၏။ မမာ၍ေနေသာ အဘိုးအိုကို ေတြ႔ခ်င္ေဇာေၾကာင္ လွည္းကိုပင္ မေစာင့္လို။ သို႔ေသာ္ အမ်ားအားကုိ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာအားျဖင့္ လွည္းေစာင့္ရန္ သေဘာတူရေလ၏။

ကားရပ္ရာႏွင့္ တေခၚသာသာေဝးေသာ ရြာတြင္းသို႔ဝင္၍ လွည္းေခၚသြားသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မလာ။ ငွားပါေသာ္လည္း အေသအခ်ာ ရလိုမွ ရမည္ဟုလည္း ေျပာ၏။ တနာရီနီးပါး တမာပင္ေအာက္တြင္ ေစာင့္မိမွ လမ္းအေနာက္ဘက္ ဗြက္ၾကီးထဲမွ လွည္းတစီးထြက္လာသည္။ ဗြက္ေတြကား ပေဒါင္းထိ ပါ၍လာသည္။ လွည္းေပၚေရာက္၍ ခရီးထြက္မိေသာ္ ေျခာက္မိုင္ကို ၂ နာရီေလာက္သာ ေမာင္းရမည္ ထင္ေသာ္လည္း လွည္းကား ေႏွးလွ၏။ ေႏွးျခင္း၏ အေၾကာင္းမွာလည္း လမ္းဆိုးလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကတၱရာေစးလမ္းေပၚတြင္ တဆယ့္ေျခာက္မိုင္ အသားယူခဲ့ေသာ ေျခေထာက္သည္ ယခုလမ္းကို ျမင္ရေသာ္ ေျခက်င္ မလိုက္သည္ပင္ ေကာင္းေတာင္းေတာင္းဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။ ဗြက္ေတြသည္ ေလးငါးရက္ ေနပူထားသျဖင့္ ခေရာင္းေတာ ခ်ပ္ၾကားၾကီးမ်ားျဖစ္၍ ေနသည္။

ဤခ်ပ္ၾကားထဲသို႔ ေျခက်၍သြားပါက ေျခမ်က္စိပြန္းေသာ္လည္း ပြန္းမည္။ ေျခေခါက္ေသာ္လည္း ေခါက္မည္။ “ ခရြတ္ခေရာ္ ေျမကမူအၾကား ေျခႏုဖဝါး က်ေသြးယိုလို႔ျဖာ” ဟူေသာ ေတးကိုပင္ သတိရမိေသး၏။ လမ္းကား ၾကမ္းလွ၏တကား။ ေဘးတဖက္တခ်က္ရွိ လယ္ကြင္းတို႔ကား အႏွံပင္မထည့္လင့္ကစား စိမ္းစိမ္းေထာင္ေထာင္ ရွိၾက၏။ မိုးေၾကာင့္ လမ္းပ်က္၍ ကားမေပါက္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ လယ္အတြက္ ဤမိုးကား ေက်းဇူး ရွိမရွိ ေမးၾကည့္ရာ စပါးမွာ မိုးေၾကာင့္ ေကာင္းသည္ဟု ဆုိ၏။ အင္း ေတာ္ေသးရဲ႕ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ စပါးေကာင္း၍ လမ္းမေကာင္းလွ်င္လည္း ဤစပါးသည္ ေဈးေကာင္းေကာင္းမရႏိုင္ရာ။ မိုးမရ၍ လမ္းေကာင္းေသာ္လည္း စပါးပ်က္က ေတာင္သူမ်ား ထမင္းမဝႏိုင္ရာ။ သို႔ျဖစ္ရကား စပါးလည္းေကာင္း လမ္းလည္းေကာင္းမွ ေနရာက်ေပမည္ဟု ထင္မိ၏။ လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ေရေပးခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ မူးတူး ေျမာင္းကေလးမ်ားသည္ တခါတရံ လမ္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္ တခါတရံ လမ္းကိုျဖတ္လ်က္ ေရနီကေလးမ်ား တသြင္သြင္ စီးလ်က္ရွိ၏။

ေလးမိုင္ေလာက္ လွည္းေမာင္းမိေသာ္ လမ္းေဘးရွိ လယ္ကန္သင္းတခုဆီမွ မုန္ညင္းပင္ ရွင္ေမြလြန္းပင္မ်ားသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္၍ေနသည္။ ေႃမြေသာ္လည္းေကာင္း အျခား တိရစာၦန္ တခုခု ေသာ္လည္းေကာင္း ရွိမည္အထင္ျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရာ အေတာ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ အေၾကာင္းကား ထိုလယ္မွာ ေရဦးရေသာလယ္ျဖစ္သျဖင့္ လယ္လုပ္သားသည္ ေရေစာင့္လာရာမွ ကတြတ္ေပါက္မွ ေရလႊတ္ခ်ိန္တြင္ မႏိုင္မနင္းဝင္၍ေနေသာေၾကာင့္ ရႊံ႕တံုးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ေသာ္လည္း မႏိုင္ေတာ့ရကား ကတြတ္ဝကို ကိုယ္လံုးပစ္၍ လွဲပိတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ေနပူပူ နာရီျပန္တခ်က္ေလာက္တြင္ ဗြက္ထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကိုပင္ သစ္သားတံုးသဖြယ္ လယ္ဝ၌ ေရပိတ္ရေသာ ဆင္းရဲသားကို ျမင္မိေသာ က်မကား ၾကက္သီး ထမိ၏။ ေခါင္းေပါင္းထားေသာ ပုဆိုးၾကမ္းသည္ ရႊံ႕ေရတပိုင္းတစ စို၍ေန၏။ ေအာက္ဘက္ရွိလက္သည္ ခပ္ေထာက္ေထာက္ ထားေသာ္လည္း အထက္ပိုင္း ရင္တျခမ္းႏွင့္ ပခံုးစြန္းသာလွ်င္ အႏိုင္ႏိုင္ ေရေပၚ၌ ေပၚေလသည္။ က်မကား မယ္ကုဝဏ္သည္ ဝိဇယမင္းသားအား ၿမိဳ႕ျပ အေယာင္ေဆာင္၍ ျပသည္ကို ျမင္ရသကဲ့သို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေနခဲ့စဥ္က ဓနရွင္တို႔၏ အဆီအႏွစ္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရ၏။ လူမ်ဳိးစံုတို႔ စည္းစိမ္ခံပံုကို ေတြ႔ခဲ့ရဖူး၏။ ငါတို႔လူမ်ဳိးလည္း သူတို႔ကဲ့သို႔ပင္ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုပင္ ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟု အစြဲနာနာျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထင္ခဲ့မိ၏။

ယခုေသာ္ကား ေရႊဘိုသား ျမန္မာလူမ်ဳိးစစ္စစ္ အမိျမန္မာျပည္ ေျမၾကီးကိုထြန္၍ယက္၍ စားရေသာ အမ်ဳိးသား တဦးကို ပေယာဂေဆးစြမ္း အဖံုးအကြယ္မပါဘဲ ပကတိ မ်က္စိျဖင့္ ပကတိ အ႐ုပ္ကားကို ျမင္ရ၏။ ဤအလုပ္ကို က်မအား လုပ္ပါဟုဆိုေသာ္ ေရႊဒဂၤါးဆယ္ျပား ေပးေသာ္လည္း မလုပ္တန္ရာ ေသြးၾကီး၍ေန၏။ ေရႊဒဂၤါးကို လိုခ်င္ေသာ္လည္း ဗြက္ႏွင့္ ဗြက္ေရထဲကိုကား ၿမိန္ေရယွက္ေရ လဲွ၍မအိပ္လို။ သို႔ေသာ္ က်မ ျမင္ရေသာ ေတာင္သူသည္ကား ဇာတ္ခင္းရာတြင္ ဝင္၍ ကသည္လည္း မဟုတ္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ဟန္ေဆာင္ေနရျခင္းလည္း မဟုတ္။ အကယ္ပင္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတထြာအတြက္ လုပ္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

မသာအိမ္သြားသည့္အခါ အေဖေသ၍ အေမေသ၍ ငိုသည့္အသံထက္ပင္ စိတ္၌ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိ၏။ ဆင္းရဲေလစြဟုလည္း ေအာက္ေမ့မိ၏။ ဤလယ္သမားကား ျမန္မာျပည္ဖြား ျမန္မာ ေယာက္်ား တေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ငါတို႔ကဲ့သို႔ ဗဟုသုတလည္း ရွာေဖြအားမည္မဟုတ္။ ထိုသူအားသြား၍ ဇက္* အစိုးရ ဆိုတာဘာလဲဟု ေမးေခ်ေသာ္ ကုပ္ႏွင့္ မည္သို႔ ဆက္သြယ္ေလသနည္းဟု ေတြးေကာင္း ေတြးေပလိမ့္မည္။ မခ်မ္းသာေသာစိတ္ျဖင့္ အေဖၚတို႔အား သြားလိုေသာရြာသို႔ ယခုတိုင္ မေရာက္ေသးသေလာဟု ေမးမိ၏။

ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရြာကို ၫႊန္ျပသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ေျမလတ္ရြာကေလးသည္ မူးကမ္းပါးတြင္ရွိ၍ ရြာႏွင့္ မူးအၾကား၌ သဲျပင္ၾကီးျခားလ်က္ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ကို ျမင္ရသည္။ ညိဳေမွာင္ေသာ ထန္းပင္စုႏွင့္ ရြာေနရာ သစ္ပင္အုပ္သည္ပင္လွ်င္ ယခင္က ျမင္ခဲ့ေသာ အာ႐ံုေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးႏွစ္လိုဖြယ္မရွိ။ မ်က္စိ ပသာဒကို ေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ ထို စိမ္းညိဳညိဳ အဆင္းသည္ပင္လွ်င္ ထိုစဥ္အခါ၌ မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ မသာယာေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ေလေတာ့၏။

ရြာသို႔ေရာက္လတ္ေသာ္ အဘိုးအိမ္ႏွင့္ ဝင္းကို ဝင္ၾကရေလ၏။ ေျခာက္မိုင္ခရီးကို လွည္းစီးရသည္မွာ ေလးနာရီေက်ာ္ၾကာ၏။ တဂ်ဳိးဂ်ဳိး တဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ျဖင့္ ေဆာင့္ခ်င္တိုင္း ေဆာင့္ေသာ လွည္းေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးႏွင့္ ရံတိုင္တို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္ရကား နာက်င္လ်က္ေန၏။ လွည္းေပၚမွဆင္းၿပီး လူမမာကို ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေလးငါးရက္ၾကာမွ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

တရြာလံုးမွာ အဘိုးတို႔သားခ်င္းတစုကလြဲ၍ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စပါးလယ္အတြက္ ေရသြင္းရျခင္းႏွင့္ ပဲခင္းမ်ားတြင္ ထြန္မႈန္းရျခင္းအလုပ္သာ ရွိၾကသျဖင့္ အသင့္အတင့္ အလုပ္ပါးခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။ က်မသည္ ရြာတရြာလံုးကို စိစိညက္ညက္ေၾကေအာင္ ေလွ်ာက္၍ၾကည့္၏။ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္မ်ားႏွင့္ စကားဝင္၍ ေျပာ၏။ ရြာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ေသာ္ ေကာက္႐ိုးနံ႔ ႏြားေခ်းနံ႔ႏွင့္ ပဲခင္းမႈန္းရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ကုန္းျပန္ဆရာတို႔၏ ေခၽြးနံ႔တို႔သည္ လႈိင္လ်က္ရွိရကား တကၠသိုလ္တြင္ ေနစဥ္က ေကာ္ရစ္တာ တေလွ်ာက္တြင္ တေထာင္းေထာင္း အနံ႔ရေသာ ေကာစမတစ္နံ႔ႏွင့္ ေပါင္ဒါနံ႔တို႔ကို သတိရသျဖင့္ ရယ္ခ်င္သလိုလို ရွိမိ၏။ ဥစၥာေစာင့္ ဖန္ဆင္းေသာ စက္ေမြ႔ရာႏွင့္ တိုက္ခန္းသည္ ႏိုးသည့္ အခ်ိန္၌ ခ်ံဳပုတ္ႏွင့္ ျမက္ခင္းကိုသာ ေတြ႔ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

တညေသာ္ ဘၾကီးဉာဏ္ဆိုသူ အဘိုးၾကီးႏွင့္ က်မသည္ သီးပင္ေအာက္ရွိ ဝါးကြပ္ပ်စ္တခုေပၚ၌ စကားလက္ဆံုက်ၾက၏။ အေမးအျမန္းထူေသာ သူကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖေသာ ဘၾကီးဉာဏ္ႏွင့္ ေတြ႔ၾကေသာ္

“ဘၾကီးဉာဏ္ လူေယာက္ကို စပါးစိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွဧကေလာက္ ႏိုင္သလဲ”

“ကိုးဧက၊ ဆယ္ဧကေလာက္ ႏိုင္တာေပါ့”

“တဧကကို စပါး ဘယ္ေလာက္ထြက္သလဲ”

“၄ဝ၊ ၅ဝ၊ ကစၿပီး ၇ဝ၊ ၈ဝ အထိထြက္တာေပါ့”

“အခြန္ေတာ္ကေတာ့ေကာ”

“ပထမေက်ာ္ ၉ က်ပ္ ၄ ပဲ၊ ပထမတန္း ၈ က်ပ္ ၄ပဲ”

“ဒါျဖင့္ တႏွစ္ကို ေတာင္သူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ က်န္ေတာ့သလဲ”

“ဒါေတြ ေလွ်ာက္မေမးပါနဲ႔ မိန္းကေလးရာ၊ စရိတ္စက ကုန္က်သမွ်နဲ႔ ေရခြန္ေတာ္ေဆာင္ဖို႔နဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ စပါးေဈး ၈၅ က်ပ္ဆိုမွ ရင္းမ႐ႈံးပါတယ္”

“အခု စပါးေဈး ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဘၾကီးဉာဏ္ရဲ႕”

“လံုးေသး ၇ဝိ၊ ဘူးစပါး ၆ဝိ၊ ဒါ တလေလာက္က ေဈးငုတ္ပဲ။ အေရာင္းအဝယ္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး”

“အႏို႔ ေတာင္သူေတြ႐ႈံးေနတယ္ေပါ့”

“႐ႈံးတာေပါ့ကြဲ႔၊ ေဈးမွမျဖစ္တာ၊ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိပလဲ၊ ႐ႈံးလို႔မႈတ္လား ညည္းဘိုးမ်ားဆီ တတိတိ ေရာက္တဲ့လူေတြ ေရာက္ကုန္တာ”

“ေရခြန္ေတာ္ကေကာ အဆမတန္ မ်ားသလား ဘၾကီးဉာဏ္ရဲ႕”

“သူတို႔ ေၾကးတိုင္က စပါးေဈး တပိႆာ ထားၿပီး စည္းက်ပ္တာ အခုတပိႆာ မျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာပါပေကာ”

က်မသည္ ဆက္လက္၍ ေမးခ်င္စိတ္မရွိ။ ဘယ္ပံုစားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည္ကိုပင္ မေတြးဝ့ံ။ ဆိတ္၍ သြားေတာ့၏။

“ညည္တို႔က ဒါေတြ သိခ်င္သကိုး။ ဘာလုပ္ဖို႔တံုး” ဟု အဘိုးၾကီးက ဆက္ပါေသး၏။ ဤအေၾကာင္းအရာတို႔ကို မၾကားသိရခင္ကသာ ဤအေမးကို ေမးဘိမူ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ႏွင့္ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ား၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ေဆး႐ွာဖို႔ ျမန္မာ့ စီးပြားေရး ျမႇင့္တင္ဖို႔ စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားစကားကို ေျပာမိမည္မွာ ဧကန္ ပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုေသာ္ကား ဘာကိုမွ် ျပန္၍ မေျပာႏိုင္။ ဟင္းခနဲ႔ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ မျမတ္ပါဘဲလ်က္လည္း ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း သည္ ႐ႊံ႕ထဲတြင္ကုန္း၍ ႐ုန္းစရာ အလုပ္မွတပါး အျခားလုပ္ငန္းကို မျမင္။

လယ္သမား၏ ႏြားသည္ သန္မာေတာင့္တင္းေသာ အခ်ိန္အရြယ္၌ လယ္သမားႏွင့္အတူ ကုန္း၍ ႐ုန္းရသည္ ဟု ဆိုလင့္ကစား မလုပ္ႏိုင္ေသာ ဇရာအရြယ္တြင္ လယ္သမားက အလကား ေကၽြး၍ထားေသာ္လည္း ထားမည္။ မထားလို၍ ႏွင္ထုတ္ေသာ အခ်ိန္၌ အိပ္ေနႏိုင္ေသးသည္။ စပါးခင္း ဝင္၍စားမိသည္ ထားဘိဦး ႐ိုက္႐ံု ေခ်ာက္လႊတ္႐ံုျပင္ မရွိ။ သတ္၍ မည္သူကမွ် မပစ္ၾကေပ။ ထိုႏြားသည္ ဤေျမၾကီးေပၚမွာေမြး၍ ဤေျမၾကီးပိုင္ သယံဇာတ ပစၥည္းဟူသမွ်ကို ပိုင္ဆိုင္ေသး၏။

လယ္သမားကား ေဘး-ဘိုး-ဘီ-ဘင္-ေဘာင္-ဗေလာင္ကစ၍ ဤေျမ ဤေရတြင္ ၾကီးျပင္းခဲ့၍ ဤေျမ ဤေရ၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစိုးတစိမွ် သူႏွင့္မဆိုင္ပါတကား။ “ယူ၍ ငင္၍ မကုန္ေသာ သစ္ေတာႏွင့္ မကုန္မခ်င္း စုပ္ယူႏိုင္ေသာ ေရနံတြင္း၊ ေျမၾကီးထဲက က်ံဳး၍ ယူရေသာ ေဘာ္၊ အျခားေသာ သတၳဳ ေက်ာက္သံ ပတၱျမား တို႔သည္ ျမန္မာျပည္ရွိ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္၍ ဓနရွင္၏ မ်က္စိ၌ ဤျပည္သည္ ခ်မ္းသာေသာ ျပည္ၾကီး ျဖစ္ေလသည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ေမြးသည္က ေသသည္အထိ ဗြက္ကိုႏႈိက္၍ ေနရသျဖင့္ လူဆင္းရဲ လူမြဲတို႔ ျဖစ္ေလသည္။” ဟူ၍ အေရးပိုင္ေဟာင္း ေမာရစ္ေကာလစ္က ျမန္မာျပည္တြင္ အမႈစီရင္ျခင္းမ်ား ဟူေသာ စာအုပ္၌ ေရး၍ထားေလသည္။

လမ္းတြင္း လွည္းေစာင့္ေသာ အခ်ိန္၌ မူးထဲတြင္ ေရခ်ဳိး၍ေနေသာ ကေလးတစုကို သတိရမိ၏။ ကုန္းေပၚက ကေလး၊ ေလးငါးေယာက္သည္ ေရခ်ဳိးေနေသာ ကေလးအား အႏိုင္က်င့္ပံုကား ေရထဲ အေတာ္ၾကာ ငုပ္ၿပီး ျပန္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ “ေဂၚရာတေထာင္လို႔ မင္းခ်က္ခ်င္းဆိုႏိုင္ပါ့မလား” ဟုေမး၏။ အေၾကာင္းမသိေသာ ကေလးက ဆိုႏိုင္တယ္ ဟု ဆို၍ ငုပ္ေန၏။ ငုပ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ကမ္းေပၚက ကေလးမ်ားက ဝုိင္း၍ “မင္း အစ္မလင္ေန ဘယ္သူေတြ” ဟု သံၿပိဳင္ဆိုၾက၏။ ေရငုပ္ေနရာမွ ဘြားခနဲ ေပၚ၍လာေသာ ကေလးက ဘုမသိ ဘမသိ “ေဂၚရာ တေထာင္” ဟု ဆို၏။ ကေလးမ်ားက ဝါးခနဲရယ္ၾက၏။ ထိုအတူ ယခု ရြတ္ဆိုေနၾကေသာ “ဒါ ဒို႔ျပည္၊ ဒါဒို႔ေျမ” ဟူေသာ အသံကို ေသြးစုပ္ေကာင္တို႔က ေဂၚရာတေထာင္ ဟု ေအာ္သံကဲ့သို႔ ရယ္ၾကေပလိမ့္မည္။

ဤ မရွင္းႏိုင္ေသာ ျပႆနာ၊ မတက္ႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွ မည္သူလာ၍ရွင္းမည္နည္း၊ မည္သူလာ၍ တင္မည္နည္းဟု ေမးမိ၏။ ထိုအတြင္း အိမ္တိုင္းတြင္ရွိေသာ နတ္အုန္းကို ျမင္မိသျဖင့္ ျမန္မာ စိတ္သည္ က်မကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ပါဘဲလ်က္ ဖ်တ္ခနဲ ဝင္၍လာ၏။ ထိုစိတ္ကား တန္ခိုးရွိေသာနတ္သည္ ပူး၍ နည္းေကာင္းလမ္းျပ လုပ္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ ဟူသတည္း။ ဤေတာဤရြာတြင္ သတင္းစာမွ အေစာင္ ေစ့ေအာင္ မဖတ္ရ၊ ေရဦး၊ ေရႊဘိုသို႔ လူၾကံဳရွိမွ ဖတ္ရသည္။

တႏွစ္လွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္က် မွန္မွန္ ငွက္ေပ်ာသီး ေကာက္ၫွင္းေပါင္းႏွင့္ အုန္းသီး ႏွစ္လံုး အေခ်ာင္စား၍ အလကားေနေသာ မဟာဂီရိ နတ္သည္ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာကိုလည္း ရွင္းၿပီးျဖစ္ေအာင္ ယုတ္စြအဆံုး ေရဒီယို၏ တာဝန္ကိုယူ၍ ကမၻာ့ သတင္း ျမန္မာသတင္းမ်ားကို အိမ္တိုင္းေစ့ ပူး၍ ေျပာပါက ေတာင္သူမ်ား မည္မွ် ေက်းဇူးရွိမည္နည္းဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။ အလိုမက်တိုင္း လူတကာ ရန္လုပ္ခ်င္တတ္သည့္ လူ႔ဝါသနာအေလ်ာက္ ထိုနတ္အုန္းသီးကိုပင္ ဆြဲရမ္း၍ ပစ္ခ်င္သလိုလို ေခြးကိုပင္ ထ၍႐ိုက္ခ်င္သလိုလို မခ်င့္မရဲ ရွိလွစြာႏွင့္ပင္ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ခဲ့ရပါေၾကာင္း။

* ခ်က္ (Czech)

အမာ
နဂါးနီသတင္း၊ အတြဲ (၁) အမွတ္ (၈) ၁၉၃၈
ႏိုဝင္ဘာ။
(ႏုိဝင္ဘာ ၂၉၊ ပါေတာ္မူေန႔သည္ လူထုေဒၚအမာ၏ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ၉၅ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔လည္းျဖစ္သည္။)

Filed under: anniversaries, family, guest column, history, politics, recycled   |  2 Comments