ဘိုဘိုလန္းစင္ ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး
Friday, 14 May 2010
ဒီ တပတ္ မႏၲေလးမွ သတင္းစာ ဆရာၾကီး လူထုဦးလွ-ေဒၚအမာတုိ႔ရဲ႕ ေျမး၊ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ အေရွ႕တုိင္း ႏွင့္ အာဖရိက ပညာရပ္မ်ားေက်ာင္း (SOAS)မွ သမုိင္း (မဟာဝိဇၨာ)ဘြဲ႔ရယူထားတဲ႔ ဘိုဘိုလန္းစင္ကို ေမးခြန္း အခ်ဴိ႕ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
ကိုဘိုဘို… ခင္ဗ်ား မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ေဆးေက်ာင္းျပီးခဲ႔ ေပမဲ႔၊ ဆရာ၀န္မလုပ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ စာေရးဆရာနဲ႔ သမိုင္း ပညာရွင္ ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ရ တာလဲ။
ေဆးပညာကုိ ဝါသနာအလ်ဥ္းမရွိတဲ့အတြက္ မူလလုိက္စားရာ သမုိင္းဘာသာကုိပဲ ဆက္ေလ့လာဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါ။ စာေရးဆရာကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ အေပ်ာ္တမ္းသေဘာပါပဲ။ သမုိင္းပညာက ခါးျဖတ္ဝင္တာမုိ႔ ပညာသင္အဆင့္ပါ။
ဘာလုိ႔ေရြးလဲဆုိေတာ့ ခေလးကထဲက အတိတ္ကအေၾကာင္းဆုိ အင္မတန္ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။ ပုံေျပာ ပုံဖတ္ ဝါသနာပါတယ္။ ေနာက္ သမုိင္းျဖတ္သန္းမွႈ မျပတ္တဲ့ အသုိင္းအဝုိင္းမွာ လူလာျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးက က်ေနာ္တုိ႔ လူျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ၈၈ေနာက္ပုိင္းမွာ လုံးဝမၿငိမ္တာကလဲ တေၾကာင္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဘာလုိ႔ခုလုိ ဗရုတ္သုကၡနဲ႔ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြ ဘဝပ်က္ၾကရတာလဲ၊ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးမေကာင္းတာ ခုမ ွမေကာင္းတာလား၊ စကထဲက စုတ္ျပတ္ေနတာလားဆုိတာေတြ သိခ်င္စိတ ္ပုိဝင္လာလုိ႔ပဲ၊ ေပါက္ကရဇာတ္ေမ်ာႀကီးက မပီးေသးေတာ့ ခုထိလဲ သိခ်င္ေနတုန္းပဲ။
ခင္ဗ်ား ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ငယ္စဥ္ ပညာေရး အမွတ္ရစရာေလးေတြ၊ ေဆးေက်ာင္းသား ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ပညာေပးပံု စနစ္ေတြကို ေျပာပါဦး။
မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတာရယ္၊ အိမ္က ၾကပ္မတ္မွဳရယ္ေၾကာင့္ အလြတ္က်က္ ဗမာ ပညာေရး ပုံစံနဲ႔ဆုိ ငယ္ငယ္ ထဲက ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ိဳးပါ။ ဘုိးဘြား မိဘ မ်က္ႏွာနဲ႔မုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြ ဂရုစုိက္ခံရတာ တကၠသုိလ္ အထိပါပဲ။ ပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းထက္ ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ပုိအလြမ္းသင့္တဲ့ပုံစံပါ။ ေဆးေက်ာင္းဝင္ဖုိ႔ တခါမွ စိတ္မကူးေပမယ့္ တက္ခ်င္တဲ့ သမုိင္းအတြက္ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း မရွိလုိ႔ ဒါပဲတက္ခဲ့ရတယ္။
တကၠသုိလ္မဖြင့္ခင္ ေက်ာင္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ပိတ္ထားတုန္း ခ်ဴလာေလာင္ကြန္မွာ သမုိင္းသြားတက္ဖုိ႔ ဆရာစုိင္းေအာင္ထြန္းနဲ႔ ဆရာႀကီးသန္းထြန္းစီစဥ္ေပးတာလဲ ပ်က္သြားတယ္။ အေမရိကန္ ေက်ာင္းေတြမွာ စေကာလားရွစ္ ရွာတက္ရမွန္းလဲ မသိခဲ့ဘူး။
ေဆးေက်ာင္းႏွစ္ေတြကေတာ့ အလဟႆပဲ ေျပာရမယ္။ စကထဲက သိပၸံကုိ အလ်ဥ္း ပါရမီမပါဘူး။ ဒီေတာ့ စာၿပိဳင္တဲ့ အသုိင္းအဝုိင္းၾကား စိတ္ေလရတယ္၊ အခ်က္အလက္ကုိ မ်က္ေတြ႔ အသင္အၾကားနဲ႔ ယွဥ္မွတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေဆးစာကုိ ႀကိဳးစားမွတ္ေျဖခဲ့တယ္။ ဆရာေတြထဲမွာ ေဆးရုံက ဆရာေတြက ေဆးေက်ာင္းက ဆရာအမ်ားစုထက္ အသင္အျပ ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္၊ ပုိတက္ၾကြတယ္။ ဒါကလဲ ျမန္မာေဆးေလာကထုံးစံ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ပုိေတာ္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ေဆးရုံဘက္က ႀကီးစုိးတဲ့ အစဥ္အလာေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အျပင္ စာဖတ္မ်ားတဲ့ ဆရာေတြက ဥပမာစုံစုံနဲ႔ စာကို ရွင္းျပရင္ ပုိမွတ္လြယ္တာက အားလုံးသိၾကမွာပါ။
ဘိုဘိုက စာေပ ေလာကနဲ႔ စာေပပညာရွင္ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ၊ မိတ္ေဆြ ေတြၾကား က်င္လည္လာေတာ႔ သူတို႔နဲ႔၊ တကၠသိုလ္က ဆရာေတြ ဘယ္လိုကြာျခား သလဲ။ အားက်ေလာက္တဲ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ မေတြ႔ခဲ႔ဘူးလား။
ေဆးတကၠသုိလ္က လူနဲ႔အနီးစပ္ဆုံးပညာရပ္ကုိ သင္ၾကားေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာက လူ အဓိက ျပဳသင္တာ မဟုတ္ေတာ့ လူေရးလူမွႈ မၾကြယ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ဒါ မာမီေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ခဏခဏ ေျပာေနက်ပါ။ စာေပႏုိင္ငံေရးဘက္က မိတ္ေဆြေတြက ပုိပီး မာန္မာနကင္းပီး လူဝင္ဆန္႔တာေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။
မႏၲေလးက ဆရာဝန္ႀကီးအမ်ားစုက ရန္ကုန္ကေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာတခ်ိဳ႕ ထက္ပုိပီး ေႏြးေထြးတယ္။ ပညာမာန္ႀကီးၾကေပမယ့္ ႏြမ္းပါးတဲ့လူနာေတြကုိ ဂရုတစုိက္ ေစာင့္ေရွာက္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟုိတေလာက ဆရာဝန္ေတြ သိကၡာကုိ ထိခုိက္တဲ့ အေရးအသားေတြ ျမန္မာမီဒီယာ ဆုိတာေတြမွာ ေတြ႔ရေတာ့ စက္ဆုပ္မိတယ္။
ဒီလုိမဆင္မျခင္ ေရးတတ္တာေကာ အစြပ္စြဲခံရေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္သူေတြရွိတာကုိေရာပါ။ ေဆးပညာ ပါေမာကၡဦးေအာင္ႀကီးဆီက စာေပသုတကုိ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ ရွာေဖြဖတ္တဲ့အက်င့္ကုိ သေဘာက်တယ္။ ပါေမာကၡေဒၚသန္းရင္မာကေတာ့ တအိမ္ထဲေနတာေတာင္ ေမးခြန္းမေျပာဘဲ စာပဲလွိမ့္ေမးတတ္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေပၚ ေစတနာႀကီးသေလာက္ စည္းကမ္းလဲ ျပတ္တယ္။
စာသင္လဲေကာင္း (သီခ်င္းဆုိလဲေကာင္း) ၿမိဳ႕ေရးရြာေရးမွာလဲပါ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေလးစားခံရတဲ့ဆရာေတြ (ပထမႏွစ္ ေဆးအႀကိဳတန္းက ဆရာဝန္မဟုတ္တဲ့ ဆရာေတြေရာ အပါအဝင္)၊ ေက်ာင္းသားေပၚ ပညာျပစားတဲ့ ဆရာေတ၊ြ ဒါေတာ့ ဘယ္ေက်ာင္းမဆုိရွိပါတယ္။
အလႊမ္းမုိးဆုံးကေတာ့ တခါမွစာမသင္ဘူးဘဲ ငယ္ကထဲက ေတြ႔ဖူးေနတဲ့ အေမ့ ဆရာမ မာမီျမင့္ျမင့္ခင္နဲ႔ က်ေနာ္ မေမြးခင္ ဆယ္ႏွစ္က ဆုံးတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းေယာကၡမ ဆရာႀကီး ဘသန္းပဲ။ သူတုိ႔ရဲ့ ေဆးပညာကုိ စာေပဂီတအႏုပညာေတြနဲ႔ စရနယ္ လုိက္စားတတ္ပုံ၊ အာဏာရ ထန္းပင္ေပၚက ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ဦးမညြတ္ပုံ၊ ျမန္မာ ေဆးပညာ တန္းျမင့္ဖုိ႔ လူခြ်န္လူေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထုတ္ႏုိင္ပုံ၊ ျပည္သ လူထုၾကား ေဆးပညာ သုတ ျပန္႔ပြားေစလုိတဲ့ က်န္းမာေရး အဆင့္ျမင့္ေစလုိတဲ့ ေစတနာေတြကုိ ဂုဏ္ယူတယ္။
အခု ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ဘ၀ အေတြ႔ အၾကံဳေတြ၊ အဲဒီက စာၾကည့္တိုက္ေတြ
အေၾကာင္းနဲ႔ က်င္လည္ေနရတဲ႔ ပညာေရး အသိမိတ္ေဆြေတြ ဆရာေတြ အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ ခ်ပါဦး။
ႏုိင္ငံျခားကေတာ့ ဒီေက်ာင္းကုိ ဆရာသန္းထြန္း၊ ဆရာလွေဘနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြေက်ာင္းဆုိပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာ။ အန္ကယ္ ဦးေသာ္ေကာင္း၊ ဦးသက္ထြန္း၊ မမ ေမရီကယ္လ္ဟန္နဲ႔ တပည့္တေယာက္ကလဲ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ရာ ေထာက္ခံစာ ေပးရာကူၾကတယ္။
ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာသမုိင္းဆရာ မုိက္ကယ္ခ်ာနီ ရွိေနတာလဲ စာသင္ရာ က်မ္းျပဳရာမွာ အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပတယ္။ ဆရာခ်ာနီဟာ မႏၱေလးက (ခု ျမန္မာသမုိင္းအဖြဲ႔ဒုဥကၠ႒) ဆရာဦးတုိးလွနဲ႔ တဆရာထဲ ထြက္မုိ႔ အာစရိဝံသလဲ နီးစပ္တယ္။ ဒီမွာက စာသင္တယ္ဆုိတာ စာဖတ္ရတာပါပဲ။ သူတုိ႔ စဥ္းစားပုံ စဥ္းစားနည္းရေအာင္ က်င့္ေပးတာပါပဲ။ ျမန္မာသမုိင္းေရးပုံက အခ်က္အလက္ စုံေအာင္ ဦးစားေပးေပမယ့္ ဒီမွာက ခုိင္မာေအာင္ ေရွးပညာရွိေတြနဲ႔ ျခားတဲ့ အျမင္သစ္တခု ထြက္လာေအာင္ သတၱိေမြးခုိင္းတာပါပဲ။ ဘက္လုိက္မွဳ ကင္းတဲ့ က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္ပညာဆန္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မွဳကုိပဲ လက္ခံၾကတယ္။
ဒီလုိ ေျပာရဲဆုိရဲတဲ့သူမ်ားမွ ပညာကုိ မေသမခ်င္း ေမာင္ပုိင္စီးမယ့္ ပညာ့ဘုိးေအႀကီးေတြ ေလ်ာ့သြားပီး ပညာတုိးတက္မွာေပါ့။ ဆရာႀကီးေဖေမာင္တင္လုိလားတဲ့ တပည့္က ဆရာထက္သာတာမ်ိဳးျဖစ္မွာေပါ့။
ဗမာျပည္မွာ စာဖတ္က်င့္မရွိဘဲ ႏုိင္ငံျခား ေက်ာင္းတက္ရသူေတြ စာမ်ားလုိ႔ ညည္းၾကတာ ၾကားဘူးမွာပဲ။ က်ေနာ္ဆုိတဲ့ အညာသားလဲ အဂၤလိပ္စာ တယ္မသြားလွေတာ့ ႀကိဳးစားဖတ္၊ သေဘာကုိ ငုံမိေအာင္ၾကည့္၊ စာေမးပြဲမွာ ပညာရပ္လုိ ျငင္းခ်က္ထုတ္တတ္ေအာင္ အေရးက်င့္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္ဘုံဆုိင္မွာ ပိဋကတ္တုိက္မွာ ကာဖီရွပ္မွာ ေလပန္းရင္း စာအေၾကာင္း ေျပာတာမ်ိဳး၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကူးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ပညာရပ္စာတမ္းဆုိတာမ်ိဳးကလဲ ျမန္မာျပည္မွာ မေရးေလ့ေတာ့ အစပုိင္းေတာ့ အထာမက်ဘူးေပါ့။
ေရွးဆရာမ်ားေရးတာေတြ ဖတ္မွတ္ပီး စုတုျပဳရတာပဲ။ လန္ဒန္ေက်ာင္း ပိဋကတ္တုိက္က စုံပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ မေတြ႔ဘူးတ ဲ့ဗမာစာအုပ္မ်ိဳးေတာင္ ေတြ႔ရတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ အေထာက္အထားကေတာ့ ပုိစုံတာေပါ့။ ၿဗိတိသွ်ပိဋကတ္တုိက္ႀကီးရွိတာကလဲ ျမန္မာမွဳေလ့လာေရးမွာ အင္မတန္အားရွိတယ္။ အင္တာနက္က ရတဲ့ အေထာက္အထားလဲ စိတ္ခ်ရင္ သုံးတာပဲ။ ပညာေရး သုစရိတ ရပ္ဝန္းကေတာ့ ျမန္မာသမုိင္း၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စာနယ္ဇင္း၊ ဂီတ၊ လူမွဳဓေလ့ ေလ့လာသူမည္သူမဆုိနဲ႔ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ ပါတယ္။ ကူတန္တာလဲ ကူပါတယ္။ အကူအညီေတာင္းသင့္လဲ ေတာင္းတာပါပဲ။
ကိုဘုိဘိုရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနတာ ေလးေတြ…
လတ္တေလာေတာ့ ပါရဂူတန္း ဆက္တက္ဖုိ႔ပဲ စိတ္သန္ပါတယ္။ မခုိင္လုံလွတဲ့ ျမန္မာေခတ္သစ္ သမုိင္းကုိပါပဲ။ ေကာင္းကင္ဆုိတဲ့ အြန္လုိင္းမဂၢဇင္းကုိ ကုိင္ေပးရသလုိ ဧရာဝတီမွာလဲ ျမန္မာ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ အေၾကာင္းေရးျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ အက္တီးဗစ္ကလြဲရင္ အားက်စရာ လူမရွိ ျဖစ္မွာ စုိးတာပါပဲ။
သတင္းဌာနတခုအတြက္ ဘာသာျပန္လဲ လုပ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးခ်ိန္သီးရမ္းေနခ်ိန္မွာ သတင္းေလာကမွာ ႏုိင္ငံေရး သမုိင္း ဝမ္းစာမျပည့္ၾကတာ ေတြ႔ရလြန္းလုိ႔ ႏုိင္သေလာက္ ဝင္ၾကဲလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
လူငယ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ပညာေရး အနာဂါတ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အၾကံျပဳခ်င္တာ။
လူငယ္ေတြ ကုိယ္ဝါသနာပါတာ ဘာလဲသိဖုိ႔ အေျခခံပညာေရး ခုိင္ခုိင္မာမာရေစခ်င္ပါတယ္။ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးလုိ႔ရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းလဲ ျမန္မာေလာကမွာ ရွင္သန္ေစခ်င္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္မွာ ျပန္ျဖည့္ဆည္းစရာ ပညာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေတြသင္ပီး စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနရာမရွိတာလဲ မျမင္လုိပါ။ ပညာမွာ ျမွဳပ္ႏွံမွ တုိင္းျပည္ဟာ အနာဂတ္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဘိလပ္ေက်ာင္းေတြမွာ တရုတ္နီ ေက်ာင္းသားေတြ ေဖြးခနဲေတြ႔ရရင္ ထန္းေတာထဲက နယ္စပ္က မာလာယု ေကာ္ဖတ္ျခံထဲက ေရႊလုိ႔ေခၚတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ညိဳေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Filed under: education, history, interview, recycled | 4 Comments
Bo ဘုိဘုိလန္းစင္ 
ပါေမာကၡ ေဒၚသန္းရင္မာ ဆုိလို႔ ကိုဘိုေရ က်ေနာ္ ၾကားဖူးတာေလး ေဖာက္သည္ခ်အုန္းမယ္။ ခင္ဗ်ား သိမလားေတာ့မသိ၊ ကိုဦး (ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး) ဆုိတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မႏၩေလးကပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုထိ မကဒတ (နပ) တာဝန္ခံ အျဖစ္ လုပ္ေနဆဲပါ။ က်န္းမာေရးေတာ့ တယ္မေကာင္းလွေတာ့ဘူးေပါ့၊ သူက သူရဲ႕ ေဆးေက်ာင္း စာေမးပြဲ အေတြ႕အၾကံဳတခုကို က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျပာျပဖူးတာပါ။ ဒါက သူေဆးေက်ာင္းသားဘဝ (ဘယ္ႏွစ္ကလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ႏႈတ္ေျဖ စာေမးပြဲမွာ စာစစ္က်တာက သူ႔ဆရာမ ေဒၚသန္းရင္မာနဲ႔ ရန္ကုန္က ဆရာတေယာက္တဲ့။ ရန္ကုန္က ဆရာေမးတာကို ကိုဦးက ေသာက္သလြဲ ေရွာက္ေျဖေနတာတဲ့၊ ဒါကို ဆရာမ ေဒၚသန္းရင္မာက တပည့္အတြက္ ဆုိးရိမ္ၿပီး စာပြဲေအာက္ကေန ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ကန္ သတိေပးေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုဦးကလည္း သတိမထားမိဘဲ ဆက္ၿဖီးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမက ပိုစိုးရိမ္ၿပီး ဆက္ဆက္ကာ ဆက္ဆက္ကာ ေျခကန္ သတိေပးေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေမးေျဖ စာစစ္တာၿပီးသြားလို႔ ကိုဦးက ျပန္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီေတာ့မွ အတူထိုင္စစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္က ဆရာက ေျပာသတဲ့၊ ဒီကေလး (ကိုဦး) အတြက္ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာမ၊ ေအာင္မွာေပါ့၊ ဆရာမ တခ်ိန္လံုးကန္ေနတာက က်ေနာ္ ေျခေထာက္ပါလို႔ ေျပာသတဲ့။ ေနာက္က်မွ ဆရာမ ေဒၚသန္းရင္မာက နင့္ေၾကာင့္ ငါဒီလို အရွက္ကြဲခဲ့ရတယ္ဆုိၿပီး ကိုဦးကို ဆူဘူးသတဲ့။
ေဒါက္တာ ခြန္ေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ နန္းေရွ႔ ဂ်ီပီလုပ္ပီး ေအာင္သုခေဆးခန္းကုိ ေထာင္တဲ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးကုိ ေျပာတာလားဟင္
ဗ်ာ။ မသိဘူးဗ် ဘယ္လုိ သူကပါလာတာလဲ း)
မဟုတ္ဘူး ကုိေဇာ္မင္းခ်စ္