အာက်ယ္လစ္ဇင္း

08Dec11

ဒုိင္အာခီပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိလက္ခံ၍ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုိလားေသာ ၂၁ ဦး အုပ္စုမွာ ျမန္မာပညာတတ္လူလတ္တန္းစားဓန႐ွင္လက္တဆုပ္ေပၚတြင္ ၾသဇာေညာင္းလွရာ ၂၁ ဦးအသံ သူရိယမွာ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ေက်ာင္းထြက္ က်ေနာ့အေဘး မွာယူဖတ္႐ႈစရာျဖစ္သည္။ သူရိယကုိ စထြက္ကထဲက မွာယူသူ၊ ႐ွယ္ယာဝင္သူမ်ားတြင္ ေမာင္ထင္၊ ဦးသန္႔စသည့္ ေခတ္စမ္းႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ျမန္မာပညာတတ္သတင္းသမား အရာ႐ွ္ိႀကီးမ်ား၏ ဖခင္မ်ား ေတာၿမိဳ႕ေလးမ်ားက စာဝါသနာအုိး လူရည္တတ္မ်ားပါဝင္သည္။….

သူရိယမွာ ဦးဘေဘတုိ႔ ၂ ေယာက္ ေငြအစိတ္ဆီ စုထည့္မတည္ကာ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ၁၅ က်ပ္စီ ေအးဓျမတုိက္၍ ငါးေထာင္အရင္းတည္စခဲ့႐ေသာ္လည္း တႏွစ္အတြင္း ငါးေသာင္းတန္ လီမိတက္ထိ တုိးတက္လာခဲ့သည္။ တုိးတက္ေအာင္လည္း ျမန္မာမ်က္ႏွာဖုံးပြဲစားႀကီးမ်ားႏွင့္ ပညာတတ္ဝတ္လုံမ်ားက ေဖးမခဲ့ၾကသည္။ သူရိယဒါရုိက္တာအဖြဲ႔ဥကၠ႒မွာ (ဆာ)ဦးသြင္ျဖစ္၍ ဥပေဒအႀကံေပးမွာ ေဘပု႐ွိန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ နန္းရင္းဝန္ျဖစ္လာသည့္ ဝတ္လုံဦးပုျဖစ္သည္။ သူရိယကုိ ျမန္မာႀကီးမ်ားဝုိင္းဝန္းၾကသည္မွာ တုိင္းျပည္တြင္ လူမ်ိဳးအားျဖင့္ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း ဓနၾသဇာအရ အဂၤလိပ္ အိႏၵိယ တရုတ္တုိ႔ေအာက္ကျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အိႏၵိယသားဦးေရက ျမန္မာ ၂ ဆရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ႏုိးၾကားေရးအထူးလုိေနခ်ိန္မုိ႔ ေျပာင္းလဲေနေသာ ဂ်ပန္ျပည္ တရုတ္ျပည္ အိႏၵိယတုိ႔မွ ႏုိင္ငံေရး ေခတ္မီေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားကုိ ေျခလွမ္းႀကဲႏွင့္ အမီလုိက္ရန္ ဗမာခါခ်ဥ္မ်ား သတင္းစာထုတ္ၾကသည္။ …

ဒီႏွစ္ထဲ စာေၾကြးေရးစရာေတြ က်န္ေနတဲ့ထဲက သူရိယသတင္းစာႀကီးရာျပည့္အတြက္ ေရးဘုိ႔လ်ာထားတဲ့ထဲကပါ။ ရုရွဝတၳဳဟာ ဂုိလ္ဂုိလ္ရဲ့ အိကၤ် ီအိတ္ေထာင္က ဆင္းသက္လာတယ္ဆုိယင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာစာနယ္ဇင္း စာေပေတြဟာလဲ သူရိယ ျမန္မာ့အလင္းတုိ႔ၾသဇာရိပ္ေအာက္က ျဖာထြက္လာတယ္ ေျပာရမွာပါပဲ။ စာ နယ္ ဇင္း ဆုိတဲ့ သတင္းစာ ရုပ္စုံဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း ဘက္စုံမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သူရိယဟာ မန္းသူရိယဆုိပီး နယ္သတင္းစာသက္သက္ထြက္ႏုိင္တဲ့ထိကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ျမန္မာ့အလင္းလဲ ထုိ႔တူပါပဲ။ စစ္ပီးေနာက္မွာေတာ့ ဒီလုိ သုံးပန္လွစာနယ္ဇင္းအုပ္စုမ်ိဳးမရွိေတာ့ပဲ သတင္းစာလုိင္းနဲ႔ မဂၢဇင္းလုိင္းက ကြဲထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒိ သူရိယ ျမန္မာ့အလင္းကထြက္တဲ့ စာေရးဆရာ သတင္းသမားေတြကလဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ဗမာစာေပကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဥပမာ မဟာေဆြ ဇဝန ဦးသိမ္းေမာင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ လူထုဦးလွ ဓူဝံ (ဦးသန္းတင္) စသူေတြပါပဲ။ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ့ ရာျပည့္ႏွစ္ေတြ အစီအရီက်င္းပေနၾကတာ နက္ဖန္ဆုိ ဆရာဇဝနရာျပည့္ ရန္ကုန္မွာလုပ္မယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေနာက္လဆန္း ၂၀၁၂ ႏွစ္ဦးမွာလဲ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဖခင္ႀကီးရာျပည့္ရွိပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ခုထိအမွတ္ရစရာ စာေပ ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ျမန္မာလူအဖြဲ႔အစည္းေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းေနဆဲမုိ႔ သူတုိ႔ကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမ့မသြားၾကတာပဲလုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။

ဆရာဇဝနေခၚ ဇဝေနာစကီးကုိ ခုတေလာသတိရမိတာက သူ႔ရဲ့ အပါေျပာမယ္ ဦးေလးနားေထာင္ပုံျပင္ေတြနဲ႔ ဇဝနဂ်ာနယ္ကစာေျပာင္ေတြပါပဲ။ လတ္တေလာျမန္မာမီဒီယာဆုိတဲ့ သတင္းဌာနေတြမွာ စစ္တပ္ မ်က္ႏွာျဖဴအလုိေတာ္ရိသံေတြ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဆိတ္ခေလာက္သံေတြ ညံေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းရုံထက္ ကုိယ္လုိရာကုိ အငတ္ခံ အႏွိပ္စက္ခံ အမုန္းခံတင္ျပရဲခဲ့တဲ့ စိန္သံေခ်ာင္းသတင္းသမားေတြရဲ့စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပန္ဦးညြတ္မိပါတယ္။ ဇဝနရဲ့ ႀကီးပြားေရးထဲက ကေလးပုံျပင္ေတြဟာ ကေလးတေယာက္ သူ႔စိတ္ကူးရွိရာတီထြင္ေျပာတဲ့ နိပါတ္ဇာတ္ေတာ္မူသစ္ေတြမုိ႔ အဲဒိေခတ္က ေရွးရုိးစြဲစာသမားေတြက ဘာသာေရးကုိထိပါးေနတယ္လုိ႔ ေစာဒကတက္ၾကေတာ့ ဦးလွအကုိ ေညာင္ေလးပင္ေတာရလုိ ေရႊက်င္ဆေတာ္ႀကီးမ်ားေတာင္မွ ဒီပုံျပင္ေတြဖတ္ပီး ရီေနၾကတယ္လုိ႔ ေျဖရွင္းရပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္လြန္ အဂၤလိပ္ျပန္အဝင္မွာထုတ္တဲ့ ဇဝနဂ်ာနယ္ကေတာ့ ျမန္မာကေလာင္သမားတေယာက္အတြက္ လက္ကုန္က်ဲလုိ႔အရဆုံးေနာက္ဆုံးတေခတ္ဆုိယင္ မမွားပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေအာင္ဆန္းစကားနဲ႔ဆုိရင္ ေျပာင္ေျမာက္ႏုိင္ေသာဇဝနေပါ့။ စကၠဴျဖဴ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ ခ်ီးကုန္းဘုိ႔ဆုိတဲ့ ဇဝနစာသားေတြကုိ ေရႊကေလာင္ ဆိတ္ခေလာက္မီဒီယာေတြဖတ္မိယင္ လန္႔မ်ားဖ်ားကုန္ပါမယ္။ ခုေခတ္က မီဒီယာဆုိတာ အက်ိဳးစီးပြားေတြနဲ႔ စခန္းသြားၾကတာကုိး။

လူထုေဒၚအမာေျပာဘူးတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရပီးေတာ့ ေမာင္ထင္ ဇဝနတုိ႔ဟာ အရင္လုိ စာေျပာင္ေတြ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေမာင္ထင္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးႏွစ္လည္ေဆာင္းပါးေတြကုိဖတ္ပီး ကုံးတုိက္တဲ့ အနားျပာႏုိင္ငံေရးသမားေတြရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ဆရာထင္ေရးဘူးပါတယ္။ ဇဝနလဲ လက္ပစ္ဗုံး စက္ေသနတ္ႏုိင္ငံေရးေခတ္မွာ လက္သံေျပာင္ဘုိ႔ လက္မရဲႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ ၁၉၆၁ ဆရာဇဝနေရႊရတုမွာ ငယ္ေပါင္းခ်စ္ေဆြဦးလွက လူထုသတင္းစာေသာင္းေျပာင္းေထြလာခန္းကေန ဆရာဇဝန ဘီယာေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ ဝတၳဳႀကီးေတြေရးဘုိ႔ တုိက္တြန္းထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ေပါင္းတလည္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအစုိးရေခတ္မွာေတာ့ ျပည္ဆရာႀကီးဦးသိန္းလက္စြမ္းျပဘုိ႔က ပုိအခြင့္မသာျဖစ္သြားပီး ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရကုိ ေထာက္ခံေရးရတဲ့ ေၾကးမုံေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒိစာေတြကုိ မႀကိဳက္သူမ်ားက ေခါင္းတလုံးေပၚ ဦးသိန္း (ဇဝန) အသက္ ၅၅ ဆုိပီးစာကပ္ပီး ဦးပန္ခ်ာကုိ အိမ္ပုိ႔ခုိင္းတယ္လုိ႔ တကၠသုိလ္ျမတ္သူက စာေပစာနယ္ဇင္းဘဝႀကံဳရသမွ်ဆုိတဲ့ အစုိးရထုတ္ သူ႔ဘဝမွတ္တမ္းစာအုပ္သစ္မွာ ေရးတာ ဖတ္ရတယ္။ ျမတ္သူ ဘယ္လုိလူလဲသိၾကမွာမုိ႔ သူ႔အဆုိမွန္မမွန္ မေျပာႏုိင္ပါ။

ဇဝနရဲ့ ႏုိင္ငံေရးစာေျပာင္တေခတ္ ေရႊဝါဆန္လုိ ထူေထာင္ေရးဝတၳဳမ်ိဳး ဘာလုိ႔ေရးႏုိင္ ခ်န္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ယင္ သူ စစ္မျဖစ္ခင္က ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား စာသမားေတြအေၾကာင္း သိဘုိ႔လုိပါတယ္။ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္အုန္းျမင့္၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ကုိခ်စ္ေမာင္နဲ႔ ဇဝနရဲ့ အာစရိ ေရႊရုိးဘကေလး၊ ကာတြန္းကုိဟိန္စြန္းစတဲ့သူေတြကုိပါ ထဲ့တြက္မွ ႏုိင္ငံေရးပုိင္တဲ့ ဟာသစာေျပာင္ဆရာတေယာက္ ထြက္လာႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ မွန္းဆႏုိင္ပါမယ္။ သခင္ေတြကုိေျပာင္တဲ့ဝတၳဳေရးလုိ႔ ဇဝနကုိ သခင္သန္းထြန္းက စိတ္ဆုိးတာလဲ ခံရဘူးပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရစ အုိးေဝသတင္းေခါင္းစဥ္မႀကိဳက္လုိ႔ ေငြတေထာင္ဒဏ္ရုိက္ခံရတုန္းက ညိဳျမနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ အုိးစည္ဒုိးပတ္နဲ႔ကပီး အလွဴခံ၊ ရတဲ့ပုိက္ဆံ ပေဒသာပင္သီး ရုံးမွာ ဒဏ္ေငြသြားေဆာင္၊ ပုိတဲ့ ေငြ ၃ေထာင္နဲ႔ အရပ္ထဲက မိဘမဲ့ကေလးေတြကုိ ရွင္တရာျပဳေပးပီး သူတုိ႔ပါ ပဥၥင္းခံခဲ့ၾကတာေတြကုိ ေတြးယင္း ဇဝေနာ့စကီ္းလုိလူေတြ ဒီေခတ္မွာ ပုိလုိတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

”… ငါေတာ့ စကၠဴျဖဴကုိ လူပ်က္ဦးထုပ္လုပ္ေဆာင္းမယ္။ ဒါမွ အ-ဆ-သ-မ နဲ႔တူမွာေပါ့ ” ဟု သာဒြန္းဦးကေျပာရာ၊ အီစြတ္က ” စကၠဴျဖဴဦးထုပ္ခြ်န္ဟာ အရူးဦးထုပ္ကြ၊ ဒါေဆာင္းရင္၊ မင္း ”ဘ-လ-မ-သ ” ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘ ဆုိတာ ဘုိ၊ လ ဆုိတာ .. ” ဟု စကားမဆုံးမီ၊ သာဒြန္းဦးက ” ေဟ့ တက္ဘုန္းႀကီးအီစြတ္ ၊ မင္းဘာလူပါးဝတာလဲဟု … ” (အဆသမဆုိးေပ၊ ဇဝနဂ်ာနယ္၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၁၉၄၆)

Filed under: anniversaries, history, literature, media, politics   |  Closed