ျမန္မာစာ၏ကံၾကမၼာ

21Nov12

from Myatshu

ဆရာဦးလွေဘကို ၂ဝဝ၇ ေမလက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေနအိမ္တြင္ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့သည္။ ေတာင္ဝိုင္းထဲက အိမ္ကေလးမွာ ၿခံက်ယ္ႀကီး အလယ္တြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ လန္ဒန္ ေျမာက္ဘက္ ဝယ္လ္ဝင္ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့ရသည့္ ဘဝကို ဇာတိရပ္ရြာတြင္ ျပန္ရသည္မွာ ဆရာတို႔ ကံေကာင္းပါသည္။ ဆရာ့ကို လူခ်င္း ပထမ ေတြ႔စဥ္ကႏွင့္မတူ၊ သတိ ခြ်တ္ေခ်ာ္လာၿပီ (မဆုံးခင္ ၂ လ အလို)။ ခင္ဗ်ား ဘာနဲ႔ လာလဲ သေဘၤာနဲ႔လား ေလယာဥ္နဲ႔လားဟု ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေမးသည္။ ဘိလပ္ ေရာက္ေတာ့ သူစာသင္ခဲ့သည့္ ဌာနက ဌာနမွဴးရုံးခန္းဝတြင္ သူ႔ပုံႏွင့္ ဆုံးသည့္အေၾကာင္းစာ၊ ေက်ာင္းတေနရာက ေရွးဆရာမ်ား စုေဝး ရိုက္သည့္ပုံတြင္ ၁၉၅ဝ ေက်ာ္က ဦးလွေဘကို ေတြ႔လိုက္သည္။

ဒီ ဇန္နဝါရီ သူ အသက္ ၁ဝဝ ျပည့္မို႔ ဘာမ်ား ထူးတလည္လုပ္ၾကမလဲဟု ဘိလပ္ရွိ သူ႔တပည့္တေယာက္ကို ေမးပါသည္။ အေၾကာင္းညီညြတ္ဖို႔ ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဗမာျပည္မွာလို အခ်ိန္နဲ႔ ေငြအားမေပါသည့္ တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ စိတ္ထင္တိုင္း ေပါက္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္က ဦးႏု ရာျပည့္ စာတမ္းဖတ္ပြဲေလးကို ဒီမွာ အက်ဥ္းရုံး လုပ္ခဲ့ၾကသည္ကိုပဲ အမွတ္ရသည္။ ထားေတာ့ စပ္မိစပ္ရာေတြ၊ ဆရာ့ကို ျမန္မာစာ ပညာရွင္ ေခတ္ေဟာင္း ပညာတတ္ဆိုတာအျပင္ ဘာမ်ားမွတ္မွတ္သားသား ေအာက္ေမ့ၾကမည္လဲ။

အမွန္က ဆရာ့ၾသဇာသည္ ျပည္တြင္းထက္ ျပည္ပမွာ ပိုရွိသည္။ ဆရာက ပညာရပ္စာ ပိုေရးသူမို႔ ပရိသတ္က ပိုသီးသန္႔ဆန္သည္။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုလိုနီအရာရွိက ျဖစ္သည့္ ပညာရွင္မ်ား ေျပာတာေဟာတာ ျပန္နာရသည့္ အဆင့္က သူတို႔ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည့္ တိုင္းရင္း ပညာတတ္ ပို႔ခ်သည့္ အဆင့္ကို တက္လာျခင္းပင္။ ထိုထက္ ျမန္မာ ဘာသာ စာေပကို အေနာက္ႏိုင္ငံစံျဖင့္ ေလ့လာသုံးသပ္မည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ကိုလည္း ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာသို႔ ဆရာ ထူေထာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ စစ္ပီးေခတ္ ျမန္မာတြင္ ဘာသာစာေပဘက္က ဦးေဖေမာင္တင္ ေျခရာဆက္ခံ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ ဦးဝန္ႏွင့္ တပည့္ ဦးတင္ဧတို႔ အဘိဓာန္ဘက္ ေရာက္သြားပီးေနာက္ ျမန္မာဘာသာ တိုးတက္မႈမွာ ရန္ကုန္ေက်ာင္းထြက္အုပ္စု ျပဳသမွ်သာ အညြန္႔ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေယးလ္တကၠသိုလ္ျပန္ သဒၵေဗဒ မဟာဝိဇၨာ ဗိုလ္ဗကိုလည္း အကယ္ဒမီ ဇာတ္ပို႔ႏွင့္ ဇာတ္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

ဤအေနအထားတြင္ စစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္ ထဲက ရန္ကုန္ျပန္ အဂၤလိပ္မင္းတို႔ လက္က်န္ ဘိလပ္ ျမန္မာစာဌာနက ေနာက္မွေပၚသည့္ တျခားႏိုင္ငံမ်ားက ျမန္မာဌာနမ်ား၏ ေရွ႕ေဆာင္ အျဖစ္ ျမန္မာဘာသာစာေပေလ့လာမႈကို ဆက္လက္ ေလွာ္ခတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ပီးေခတ္ ဘိလပ္တြင္ ပညာလာသင္သည့္ ဦးတင္ေထြး ကဲ့သို႔ ျမန္မာ ဆရာ တခ်ိဳ႕သာ ျမန္မာထဲက ဦးလွေဘ ေျခရာ လိုက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ထဲကကား အေမရိကေရာက္ ဦးေစာထြန္းႏွင့္ ရန္ကုန္ေန ဦးခင္ေအးသာ ယခုအခါ ေတြ႔ရသည္ (ဦးထြန္းတင့္ကား စာေရးတာ မေတြ႔လွ)။ ျပည္ပတြင္ ျမန္မာ သဒၵါကို ေလ့လာက်မ္းျပဳသည့္ ျမန္မာဆရာထဲက တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

ျမန္မာဘာသာစာေပ ေသြးသစ္ေလာင္းေရး အေနာက္ဘက္ ထပ္လႊတ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္တာ ၾကာပါပီ။ တေယာက္ေလာက္ ထြန္းေပါက္သြားသည္ႏွင့္ အမ်ားအက်ိဳးရွိၾကတာကို ဦးေဖေမာင္တင္၊ ဦးဝန္၊ မင္းလတ္ စသည့္ တိုင္းရင္းပညာရွင္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို ေထာက္ခ်င့္ ၾကေစလိုသည္။ သဒၵါ သတ္ပုံ အယြင္းယြင္း အေခ်ာ္ေခ်ာ္ႏွင့္ မ်က္စိေနာက္စရာ ဘာသာစကားကို သန္းဆယ္ဂဏန္း ခ်ီေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုက အသုံးျပဳ ေနၾကသည္မွာ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းက်ႏွင့္ က်ိဳက္ထီးရိုး တက္သလို ဆင္းရဲပင္ပန္းလွပီး ထိုထက္ တိုင္းျပည္ လူႀကီးလုပ္ေနသူမ်ားက ဗမာစကားကို ဘိုလိုညွပ္ပီး ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေနၾကပါက
ဗမာစာ လက္တင္လို ေရးသည့္ အဆင့္ တေန႔ေရာက္ေပလိမ့္မည္။

ဦးလွေဘ ျပည္တြင္း ျပန္ေနခ်ိန္ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ကို တိုင္းျပည္ႏွင့္ စာေပက မ်ားစြာ အသုံးမခ်ခဲ့သည္က (ထိုအခ်ိ္န္တြင္ပင္ မင္းသုဝဏ္ ရာဇမာန္သင့္ေနသည္) မည္သူမျပဳ အားလံုးျပစ္မႈျဖစ္ပါသည္။ သူျပဳစုသည့္ စာေပေဆာင္းပါး စာတမ္းမ်ားကို ေမာင္သာႏိုး ျပန္ဆိုေနသည္။

Filed under: opinion   |  Closed