အဖြားတို႔ငယ္ငယ္က
အဖြား ႏွစ္တရာျပည့္ သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးေစခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ သူနဲ႔က အသက္ႀကီးမွ သိတာေလ။ သူ အသက္ ၇ဝ ေလာက္မွ ဒီက လူျဖစ္ခါစ ဒီေနာက္ပိုင္း အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္ပဲ သိတယ္ ေျပာရမယ္။ အဲေတာ့ ကိုယ္သိမဟုတ္တဲ့ သူ႔ငယ္ေၾကာင္းပဲ ေရးႏိုင္မယ္။
မန္းၿမိဳ႕သူတေယာက္ အေၾကာင္း
Filed under: opinion | Leave a Comment
မွတ္ပါရစ္ေစ
Atumashi
လူ႔ေဘာင္သစ္ ဂ်ာနယ္မွ
ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး
ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထုတ္ ျမန္မာသမိုင္းသုေတသန စာေစာင္ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ၁၃ တြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ စာတမ္းတေစာင္ ပါေလသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ျပင္ မဟာအတုလေဝယန္ အတုမ႐ွိေက်ာင္းႀကီး တည္ေဆာက္မႈႏွင့္ ထိုေက်ာင္းေပၚတြင္ သံဃာတခ်ိဳ႕၏ သီးျခားသဂၤါယနာ တင္ပြဲ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕တည္ ၇ ဌာန အဝင္ ဤေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ျမန္မာ ႐ွင္ဘုရင္မ်ား လက္ထက္ တည္ေဆာက္သမွ် ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားထဲတြင္ အႀကီးဆုံး ေက်ာင္းႀကီးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ၁၈ ႏွစ္ၾကာ တည္ေဆာက္ခ်ိန္ ၾကာျမင့္ၿပီး မင္းတုန္းမင္း နတ္႐ြာစံခါနီးမွ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ႏိုင္သည္ဟု သိရပါသည္။ ထိုထက္ ဤေက်ာင္းမွာ မူလ ပႏၷက္ပုံစံ မ်ားအရ အေဆာင္ ၄ ေဆာင္ ထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္ရန္ ႐ွိေသာ္လည္း ေဆာင္မႀကီးႏွင့္သာ ၿပီးခဲ့ရသည္ကို မႏၱေလးျပတိုက္႐ွိ ပုရပုိက္မူ အရ သိရေၾကာင္း စာတမ္း႐ွင္ ေဒါက္တာ တင္မိုးလတ္၊ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ေရးသားသည္။ ပတ္ပတ္လည္ ေပ ၃ဝဝ ဝန္းက်င္ခန္႔ တဘက္စီ ႐ွိေသာ ဤေက်ာင္းႀကီးကို မင္းတုန္းမင္း၏ ပိဋကတ္ က်မ္းစာမ်ား သိုမွီးရာ အျဖစ္ သုံးသည္ဟုလည္း သိရၿပီး ေသနတ္ကိုင္ ၁ဝ ေယာက္အပါ အေစာင့္ အမႈထမ္း ၆ဝ ထား႐ွိသည္ ဟု ဆိုသည္။ Continue reading ‘မွတ္ပါရစ္ေစ’
Filed under: opinion | Leave a Comment
ဦးလွေခတ္
U Hla and President Win Maung in Maymyo Karen New Year with other writers
ကေန႔ရွိရင္ လူထုုဦးလွ ၁ဝ၅ ႏွစ္ျပည့္ပါ။ ေသေသာသူကေတာ့ သြားရွာေပါ့။ သက္ဆိုုင္သူမ်ားမွာ သတိတရ ရွိၾကပါတယ္။ အထူးတလည္ သတိရစရာ ရွိရင္ ထုုတ္ေျပာမိၾကၿမဲေပါ့။ ဒီေခတ္ ဒီခါမွာ သူ႔ကိုု ဘာသတိရစရာ ရွိမလဲ။ ခုုလိုု တိုုင္းျပည္တံခါးပြင့္ၿပီး လူငယ္ေတြ အတြက္ အခြင့္အခါေတြ ေပၚစျပဳလာတာကိုု သူတို႔ ေသခ်ာ ဟုုတ္ေအာင္ ယူေစခ်င္တာ ေျပာမိၾကမလား။ စာေပ စာနယ္ဇင္း တံခါးေတြ ျပန္ပြင့္၊ ႏိုုင္ငံေရးျပန္ပြင့္ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘာသာေရး၊ ႏိုုင္ငံေရး ဖိႏွိပ္မႈ ပုုံစံသစ္ေတြ ေပၚလာတာ၊ ဥပေဒနဲ႔ အညီ ညွဥ္းပန္းခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့ ဖဆပလ ကိုုလိုုနီေခတ္ေတြ ျပန္ေပၚလာတာေတြ … ဒါေတြ ဒါေတြ။ Continue reading ‘ဦးလွေခတ္’
Filed under: opinion | Leave a Comment
ဆရာ ဆရာမအေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား
ဆရာ ဆရာမအေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား
မၾကာမီက က်ေနာ့ ဘြားေအႀကီး၏ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ စာေပအခမ္းအနားမ်ားကို ရန္ကုန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ်ားတြင္ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း တင့္တင့္တယ္တယ္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသျဖင့္ ဆရာ ဆရာမတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါသည္။ ထိုထက္ ေနာက္ႏွစ္ ရာျပည့္ပြဲ က်င္းပမည္ ဆိုသည္ႏွင့္အတူ က်ြႏု္ပ္တို႔ စာေပတြင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမည္နည္း ဆိုသည့္ ကိစၥတရပ္ကို ေျပာျပ လိုပါသည္။
ယခုအခါ ဗမာျပည္ႀကီးလည္း ပြင့္လင္းလာပီဟု ဆိုၾကပါသည္။ တိုင္းျပည္ တံခါးပြင့္လွ်င္ က်ြႏု္ပ္တို႔ စိတ္တံခါး အသိဥာဏ္တံခါးမ်ားလည္း ပြင့္လင္းလာၾကဖို႔ သင့္ပါသည္။ လူထုလူအမ်ားစုကို စာေပႏွင့္ တင္ဆက္ ထင္ဟပ္ရသည့္ စာလုပ္သားမ်ားသည္ ခံစားခ်က္ကို လိုက္၍ ေရးသား စီကုံးသည္ ဆိုေသာ္ျငား လူထုကို ကိုယ့္စာေၾကာင့္ အသိခံယူခ်က္ ခြ်တ္ယြင္းတိမ္းပါးမႈ ရွိခဲ့လွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အျပစ္မ်ားစြာ ရွိပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္ေရးသည့္ အဘယ္စာသည္ လူထု အသိပညာကို တိမ္းေမွာက္ေစသနည္း ဆိုသည္မွာ အျမင္ရႈေဒါင့္ ကြဲျပားပါလိမ့္မည္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ ဆိုမူ လူႏွင့္ လူ႔အသိုက္အၿမံဳ ႀကီးပြားတိုးတက္ေၾကာင္း ေအးခ်မ္းသာယာ ဝေျပာေၾကာင္းကို ေဇာင္းမေပးဘဲ လူအခ်င္းခ်င္း အၾကား စိတ္ေသြးကြဲျပား မယုံၾကည္ တိမ္းေစာင္းမႈ ပဋိပကၡ အၾကမ္းပတမ္းမႈ တို႔ကို အားေပးသည့္ စာမ်ိဳး၊ ခ်ိဳ႕ယြင္း နိမ့္က်သည့္ လူတမ်ိဳး လူတစုကို လူမ်ားစု၏ ဖယ္ၾကဥ္ ဥပါဒ္ေဘးျပဳမႈကို အားေပးသည့္ သင္းခြဲစာမ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကေလာင္စက္မွ မထြက္ေစလိုသည္မွာ မ်ားစြာေသာ စာျပဳသူတို႔ စိတ္ထဲတြင္ ခံယူၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး အႏုပညာ ဘဝသိမႈ စာျပဳသူတို႔ အျမင္မည္မ်ွ ကြဲျပား ၾကေစကာမူ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူ႔အသိုက္အၿမံဳ အဖြဲ႔အစည္း ေကာင္းက်ိဳးကို ေရွးရႈသည့္ စာမ်ိဳးသည္ စာေပ၏ အမေတ ပတၱျမားခဲတို႔ပင္ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ဂႏၳဝင္ဟု ဆိုေသာ စာေပါင္းစု တို႔တြင္ လူ႔အေတြးအေခၚ ရသစာစုတို႔၏ အဆီအဖူး အေကာင္းအညြန္႔တို႔ကို သိုမွီး ထိန္းသိမ္းထားသည္ တို႔ကို ၾကည့္ပါလွ်င္လည္း အေရးအသား ခြ်တ္ယြင္း တိမ္ငုပ္ေသာ၊ ေလာကပသာဒ မွားယြင္းနိမ့္က်သည့္ စာေလွးစာမႈိက္တို႔ ပါေလ့မရွိိသည္ကို စာဆရာတို႔ ေကာင္းစြာ သိၾကပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ က်ြႏု္ပ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္သင့္ၾကပါသနည္း။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေရွးဝိပါက ဝဋ္မကင္းပါ၍ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လူလာျဖစ္ၾကရသည့္ အထဲ စာေရး စာဖတ္ ဆိုသည့္ လူခ်မ္းသာမဟုတ္မည့္ လမ္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူၾကသူမ်ားျဖစ္ရကား အမ်ားတကာ ဆင္းရဲသည္ႏွင့္ တန္းတူ ဆင္းရဲၾကသလို ျပည္သူအမ်ား ဆင္းရဲႀကံဳလွ်င္လည္း က်ြႏု္ပ္တို႔ အႏုစာေပသမား အင္တီလီဂ်န္းဆား ဆိုသည့္ ပညာတတ္ တပိုင္းပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ ႀကီးစြာ စိတ္ခံစားခ်က္ ျပင္းရပါသည္။ တိုင္းျပည္ လူအမ်ား ဘဝအေျခကို လူခ်င္းအတူ သူခ်င္းအမွ် ျဖစ္ေစလိုသည္မွာ တိုင္းျပည္ လူအမ်ားႏွင့္ က်ြႏု္ပ္တို႔ ထပ္တူဟု ဆိုရပါမည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တြင္ ဘာႀကီးျဖစ္ကေရာ့ ဆိုသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ လုပ္ခြင့္ အာဏာကို မွန္းသူအခ်ိဳ႕ ရွိပါလိမ့္မည္။ မွန္းသည္က အထူးမဟုတ္ပါ။ မိမိ၏ စာတေၾကာင္း လုပ္ရပ္တခုေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ လူအမ်ားတြင္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရသည္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကသာ ရာထူး ဂုဏ္သိန္ အခြင့္အာဏာ မ်က္ႏွာစာ တို႔ထက္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ဘဝတြင္ က်န္ရစ္မည့္ အႏွစ္အသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမဝတီ ဝန္ႀကီး၊ ပေဒသရာဇာ စေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကို သူတို႔ အာဏာတန္စိုး မင္းႀကီးစိုးက်ယ္ အျဖစ္တို႔ေၾကာင့္ သိမွတ္ၾကသည္ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ျပဳသည့္ စာေပဂီတ အႏုလက္ရာ၊ တိုင္းက်ိဳးျပည္ေဆာင္ လုပ္ငန္းတို႔ကို စြဲသိမွတ္၍သာ အႏွစ္ ရာခ်ီ ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္ ျဖစ္ၾကပါသည္။
ဆရာေဇယ်၏ စာတပုဒ္ကိုသာ ျပန္လည္ ကိုးကားလိုပါသည္။ စာေပဆရာသည္ စာေပျဖင့္ လူ႔ေကာင္းက်ိဳးကို မေဆာင္ၾကဥ္း ႏိုင္ပါက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္းထမ္း၍ ေရာင္းျခင္းကသာ သာလြန္ေကာင္းျမတ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ တိုင္းျပည္၏ ပစၥကၡ အေျခကို သူနာျပဳ သမား၏ အျမင္ဟာဒယ ျဖင့္ အၿမဲမျပတ္ အကဲခတ္၍ ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ိဳးကို ဆတပိုး ထမ္း႐ြက္ၾကမွသာ စာေပ၏ ဂုဏ္ကို ေဆာင္ေသာ စာဝန္ေဆာင္မ်ား စစ္စစ္ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါ၏။
က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ျပည္သူအမ်ား၏ စိတ္ဟာဒယေကာင္းက်ိဳးကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ၾကပါေစေသာ္ဝ္။
Filed under: opinion | 1 Comment
ခေယာင္းလမ္းမွ
ျမန္မာ လြတ္လပ္ေရး မ်ိဳးဆက္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြရဲ့ ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ေတြ ခရစ္ ႏွစ္ ၂ဝဝဝ ေနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ပါပီ။ တိုင္းျပည္ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ တန္တဲ့ အေနအထား လြတ္လပ္ခြင့္ ေရာက္ပီလား မသိပါ။ လြတ္လပ္စြာ ဆင္ျခင္ ႏိုင္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရာျပည့္ ခ်ိန္ ေနာက္ ၃၄ ႏွစ္ တိုင္းျပည္ ဘယ္အေျခရွိမလဲ သိခ်င္စရာပါ။ ဒီလိုပဲ ပြဲေတြ လမ္းေတြ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေနၾကမလား။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ လမ္းကို ရဲရဲဆက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ ျပင္ပီး ၾကပီလဲ။
ေနာက္ႏွစ္က နာမည္အႀကီးဆုံး ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္ပါ။ ဦးႏု၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ၊ ဗိုလ္ေနဝင္း စတဲ့ တခ်ိန္က သတင္းစာ ေရွ႕ဖုံးက ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ့ သက္တမ္း ရာေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ နာမည္ေတြ ေနရာမွာ ေနာက္တေခတ္ နာမည္ေက်ာ္ ေတြက အစားထိုး ဝင္ေနၾကပါပီ။ အလားတူပါပဲ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ စီးပြားေရး စတဲ့ ဘက္ေပါင္းစုံ က ေနရာေတြမွာ ၅ဝ ေက်ာ္ ၆ဝ တန္း လူသစ္ ေတြက အစားထိုး ေနၾကပါပီ။ Continue reading ‘ခေယာင္းလမ္းမွ’
Filed under: opinion | Leave a Comment
Mandalay Artists
Mandalay Artists
မျမရင္အသံသည္ ပီလည္းပီ၏၊ ၾကည္လည္းၾကည္၏။ ျမည္လည္းျမည္၏ ဆိုတဲ့စာသားေတြ ေက်ာင္းသင္ရိုးမွာ ဖတ္ရတုန္းက ဒီစာအုပ္ကမွန္း စာေရးသူ ေျမးေတြ မသိခဲ့ၾကဘူး။…..
ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား စာအုပ္ ေရႊရတု ခ်ိန္တိုင္ေတာ့ ျမန္မာပညာရွိ ေရႊျပည္ ဦးဘတင္သား ဦးဝင္းေဖ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္း သတိရ ပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ တိုင္းျပည္ စီးပြားေရး ေလွ်ာက် လာပီးေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမန္မာလို႔ေျပာရ ဂုဏ္ယူရမွာ ရွက္ပီး ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ ဂီတ ဆိုတာေတြ မက္မက္စက္စက္ မရွိေတာ့ေၾကာင္း အလားတူစကား ထုတ္လႊင့္သြားတာပါ။ မႏၱေလး မင္းမ်ိဳးစိုးမ်ိဳး မကင္းသူ ထဲက ေျပာတာကေတာ့ ထိုင္းမွာ နန္းဆက္ မပ်က္ေတာ့ ဝတ္ပုံစားပုံ တီးမႈတ္ပုံ ကစလို႔ အေတာ္ စနစ္တက် က်န္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ ကေတာ့ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ စနစ္မက်ပါတဲ့။ ပေဒသရာဇ္မူကို ဖက္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ လူတမ်ိဳးရဲ့ သရုပ္၊ မတူကြဲျပားမႈကို ထိန္းသိမ္း ေဖာ္ထုတ္ပီး အစဥ္အလာကို လက္ဆင့္ ကမ္းၾကရင္ ယဥ္ေက်းမႈ မူသစ္ထြင္ရာမွာ အပုံႀကီး အက်ိဳးျပဳ ပါလိမ့္မယ္။ Continue reading ‘Mandalay Artists’
Filed under: anniversaries, arts and culture, book review, nationalism | Leave a Comment
Excerpt From Myanmar Gazette, Los Angeles
လူထုဦးလွ+ေဒၚအမာ နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အမွတ္တရတခုခုေျပာျပပါဦး။
ဒီေန႔က အဘြားဆံုးတာ ၆ႏွစ္ျပည္႔ဗ်ာ။ (US မွာ ဧျပိီ၇ရက္။ ၂၀၁၄။) ေတာင္ေလးလံုးမွာ မေန႔ကဆြမ္းေကၽြးတယ္ေလ။ Online မွာ ပံုေတြ တက္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္ကတခါေျပာဘူးတယ္။ အဘြားလို႔။ အဘြားလိုအရြယ္ေတြဆိုရင္ တျခားႏိုင္ငံမွာ သမၼတေတြဘာေတြျဖစ္မွာလို႔။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ ” ဘာလဲ။ မင္းက သမၼတေျမးျဖစ္ခ်င္လို႔လား” တဲ႔။ အဲဒါေလးျပန္သတိရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သမၼတေတြသိပ္ေခတ္စား ေနလို႔။ (ရီလ်က္။) အဘိုးကေတာ႔ က်ေနာ္၂ႏွစ္မွာ ဆံုးေတာ႔ သိပ္မမွီလိုက္ဘူးေျပာရမယ္။
– ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာ လူထုသတင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္လိုသံုးသပ္မိလဲ။ ခုေနခါ သတင္းစာလုပ္ေနသူေတြကိုေရာ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ Continue reading ‘ဘိုဘိုလန္းစင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း။ ညိဳခက္ေက်ာ္’
Filed under: opinion | Leave a Comment
Ludu and I
From the Dissident Blog published by Swedish PEN
ludu
1946 saw the establishment of a regime-critical daily newspaper called Ludu. Today, it is a natural institution for dissident writers in Burma. Despite the constant pressure and threats it received over the years, Ludu has continued operating the daily newspaper, and over the years, it has expanded its operations and currently includes the publishing of books, as well as having created a resource library of hard-to-come-by Burmese books and magazines from the early 20th century. The following is a personal reflection offered by Bo Bo Lansin, the grandson of the newspaper’s founder, on Ludu’s significance to the country throughout the years. Continue reading ‘Ludu and I’
Filed under: opinion | Leave a Comment
Mandalay Fire
အႏွစ္ ၃ဝ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္လူေတြကေတာ့ အရင္ကပုံရိပ္ေတြကို ဆဝါးလို႔ ၾကည့္ႏိုင္ၾက ပါအုံးမလား။ က်ေနာ္တို႔ အညာမွာ မႏၱေလးဆိုတာ ပူတာ အိုက္တာ မွန္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အင္မတန္ စုစုရုံးရုံး ရွိၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ရာသီလိုက္ ပြဲေတြက လည္းမ်ား၊ လူေတြ စီးပြားေရး ကလည္း ေမွာင္ခိုေခတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ စည္စည္ကားကား ရွိခဲ့ေတာ့ အဲဒိကိစၥႀကီးသာ မျဖစ္ခဲ့ရင္ ၿမိဳ႕ဟာ တရုတ္ေတြ ေရာက္လာလည္း ၿမိဳ႕ခံေတြနဲ႔ စီးပြားေရး လူမႈေရးမွာ ကြာဟမႈ ႀကီးပါ့မလား စဥ္းစားမိတယ္။ Continue reading ‘Mandalay Fire’
Filed under: opinion | Leave a Comment
မွာေတာ္ပုံ
ေမာင္က်ပ္ခိုးကို လူ႔ေလာကတြင္ အေကာင္အထည္ႏွင့္ ေတြ႔သိဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ အင္တာနက္ေခၚ တက္ေခတ္ရုပ္သံ စက္ခလုပ္မ်ားမွ သိကြ်မ္းရသည္ ျဖစ္ရကား က်ပ္ခိုးစာေရးေကာင္းသည္မွ လြဲ၍ တိတိပပ သိႏိုင္သည္မဟုတ္။ က်ပ္ခိုးကို ၾကားလူတေယာက္ဆီမွ သိလာရပီးေနာက္ သူ႔စာဆိုသည္ေတြကို ေပးဖတ္ပါသည္။ မွန္တာေျပာရလွ်င္ အသိစာဖတ္ရတာ ေလာကမွာ ဝန္ႀကီးလွေသာအလုပ္ဟု ျမင္ပါသည္။ ေကာင္းပီေကာင္းရဲ့ ေျပာလႊတ္လိုက္ရုံႏွင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဇာတ္လမ္းက ျပတ္သည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ပ္ခိုးစာ စဖတ္ရသည္ႏွင့္ ဤသူကား ႏွယ့္ႏွယ္မဟုတ္ဟု သိလိုက္ပါသည္။ Continue reading ‘မွာေတာ္ပုံ’
Filed under: opinion | Leave a Comment
